دلم می‌خواست این‌جا یه چیزایی بنویسم برات، حرفای مهم، حرفای
خیلی حرف، از اونا که وقتی می‌گیمش صدای جفتمون از اینی که هست جدی‌تر
می‌شه و نگاهامون نافذتر… یه جوری بنویسم که هیشکی نفهمه جز من و تو، آخرش
هم بنویسم: من این حروف نوشتم چنان که غیر ندانست / تو هم ز روی کرامت چنان
بخوان که تو دانی؛ بعد دیدم حرف دوست‌داشتن، حرف خاطرخواهی، فارغ از کثرت و
تنوع کلام و زبان، همه‌جای دنیا قابل فهم و ترجمه و تفسیره.
پ. ن: گاهی آدمی که خودش و کارش حرف‌های قشنگ تو کتاب‌ه، برای اسم یکی چند تا دونه حرف می‌شه.
۱۸ اردیبهشت مبارک منه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر