روزی صد دفه

می‌دونین، تا حالا فکر می‌کردم بهترین قسمت ترانه‌ی اجازه‌ی داریوش، اون‌جاس که می‌خونه «چشم ِ ماهُ در میارم/ یه نَوَرده‌بون می‌آرم/ عکس ِ چشمتُ می‌گیرم/ جای چشم اون می‌ذارم»؛ اما حالا فکر مي‌کنم بهترین جاش، اون‌جاس که تو اوج می‌خونه: «دنیا رو کول‌م می‌گیرم، روزی صد دفه می‌میرم/ می‌کنم ستاره‌ها رو جلوی چشات می‌گیرم/چشات حرمت زمین‌ه، یه قشنگ نازنین‌ه/ تو اگه می‌خوای نذارم هیچ‌کسی تو رو ببینه».
حالا؟ حالا رو هیچ‌کجای این تیکه انقد تاکید ندارم، مگه «دنیا رو کول‌م می‌گیرم/ روزی صد دفه می‌میرم». بعله. دنیا رو کول‌م می‌گیرم، روزی صد دفه می‌میرم. تا اطلاع ثانوی آکسان‌م هم رو «صد دفه»س.

پ. ن: خیلی قبل‌ترها (24 آوریل 2013) توی فیس‌بوک نوشته‌ام.