خانه‌ی ما. این ترکیب اضافی ِ لامذهب، همین‌طوری‌اش فقط قشنگ است انگار. یعنی
آن‌قدر که اضافه‌ی «ما» به‌ش می‌آید و به‌ش می‌نشیند، «من» به ریخت‌اش نمی‌آید.
خانه، خاصیتی دارد که باید مال ما باشد، مال من‌اش فایده ندارد. خانه،
حرمتی دارد که «من» به تنهایی از پس حفظ‌‌اش برنمی‌آید؛ خانه، حرمتی دارد که «من» به تنهایی از پس حفظ‌‌اش برنمی‌آیم. راست‌ش، من اگر
روزی خانه‌ای داشته باشم که تنها مال خودم باشد و تنهایی خودم را توی
اتاق‌هایش بریزم، خانه‌ای داشته باشم که تنهایی‌ام از سر و کول دیوارهایش
بالا برود و از در و پنجره‌هایش بیرون بپاشد و به سر و روی شهرم بریزد حتا، باز
هم «خانه‌ی من» صدای‌ش نخواهم کرد. خانه، خانه‌ی «ما»ست، حتا اگر اویی
که باید باشد، نباشد خبرش.
نوشته‌ی رعنا شمس ـ دوشنبه ٢۸ اسفند ۱۳٩۱ ـ | لینک ثابت مطلب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر